"ยอมรับ"
---
เช้านี้ผมคิดถึงคำนี...

"ยอมรับ"
---
เช้านี้ผมคิดถึงคำนี้ในหลายมิติ

แรกเลยคิดถึงมิติของความเป็นเพื่อน คนรัก หรือคนที่สัมพันธ์กัน ผมคิดว่าเราต้องยอมรับว่าเราไม่มีทางถูกใจกันได้ทั้งร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ส่วนใหญ่แล้วเราค่อนข้างไปด้วยกันได้ ที่เหลือที่ไม่ถูกใจก็แค่ "ยอมรับ"

การยอมรับนี้พูดง่าย แต่ทำยาก เพราะเรามักคาดหวังว่าคนที่เรารู้สึกดีด้วยจะไม่ทำให้เรารู้สึกไม่ดี ซึ่งความคาดหวังนี้เองที่บั่นทอนความสัมพันธ์

การจะยอมรับในสิ่งที่ไม่ถูกใจในตัวคนใกล้ชิดเริ่มจากการ "ยอมรับ" ก่อนว่าไม่มีใครจะทาบทับตามความต้องการของอีกคนได้แนบสนิทไปเสียทุกอย่าง หากมีฐานนี้ในใจ เราจะยอมรับในสิ่งที่คนใกล้ชิดเป็น ให้โอกาสเขาและตัวเราในการจูนเข้าหากัน

...

นอกจากนั้น เรายังต้อง "ยอมรับ" ด้วยว่าตัวเองอาจมีบางสิ่งที่ขัดใจคนใกล้ชิดหรือคนไกลตัว เราต้องยอมรับว่าสิ่งที่เราเป็นนั้นไม่ได้ดีที่สุด ไม่ได้สมบูรณ์แบบ คนอื่นที่รู้สึกไม่ดีกับสิ่งที่เราเป็นนั้นมิใช่เพราะเขาผิด เราอาจจะผิดก็ได้ในสายตาของเขา

การยอมรับเช่นนี้จะนำไปสู่การดำเนินชีวิตตามความเข้าใจความจริงของโลกว่า เราไม่สามารถที่จะถูกใจใครไปได้ทุกอย่าง ไม่สามารถที่จะถูกใจใครไปได้ทุกคน หาก "ยอมรับ" ความจริงข้อนี้เสียแล้ว เราจะพบว่าการมีคนไม่เข้าใจเราบ้างเป็นเรื่องธรรมดา

มีบางคนที่ยากเกินกว่าจะทำให้เขาเข้าใจ อาจต้องปล่อยมือจากความพยายามนั้น และพยายามทำความเข้าใจเขาแทน คนที่ไกลจนไม่มีผลอะไรกับชีวิตก็อาจต้องปล่อยวางจิตใจ ไม่ต้องคิดกังวลให้มากเกินไป

...

การยอมรับทั้งหมดนี้ทำให้เราตัวเบาลง มันเป็นการยอมรับความจริงในหลายๆ มิติ

หนึ่ง, ไม่มีใครถูกใจเราไปเสียหมด
สอง, เราไม่ได้ถูกใจใครไปเสียหมด
สาม, เราไม่สามารถทำให้ทุกคนถูกใจได้
สี่, เราไม่สามารถเข้าใจทุกคนได้
ห้า, ยอมรับว่าเรามิได้สามารถจัดการกับทุกสิ่งและทุกคนได้

"ยอมรับ" แล้ว "ปล่อย"

ไม่ต้อง "ทั้งหมด" แต่เพียง "บางส่วน" หรือ "บางคน" หรือกระทั่ง "บางส่วนของบางคน" ก็เพียงพอที่จะทำให้เราสามารถดำเนินชีวิตต่อไปได้อย่างมีความสุข

เมื่อ "ยอมรับ" เราจะเห็นเองว่า ที่ทุกข์ก็เพราะเราอยากได้ "ทั้งหมด"

"ปล่อย" ไปบ้าง

ปล่อย "ทุกข์" ออกไป

เคลียร์ที่ให้ "สุข" จากการลดความคาดหวัง
"Accept"
---
This morning I miss this word in many dimensions.

At first, I miss the dimension of friendship, lovers or relationship. I think we must admit that we can never like each other for a hundred percent. But most of us can go together. The rest that we don't like. Just "accept"

Accepting this is easy to say, but it's difficult to do because we often expect that the person we feel good with will not make us feel bad. This expectation that weaken the relationship.

Accepting what you don't like in close people starts by "accepting" first that no one will apply to another person's needs. If there is this in our heart, we will accept what close to be given a chance. He and ourselves to tune into each other.

...

Besides, we have to "accept" that there may be something that interrupt someone close or someone far away. We have to accept that what we are not the best. Not perfect. Other people feel bad about who we are, not because they are wrong. We could be wrong in his eyes

Accepting like this will lead to life according to understanding the truth of the world that we can't like anyone. Everything can't like anyone. If "accept" this truth, we will find that someone doesn't understand us.

Someone who is too difficult to make him understand. It may have to let go of that effort and try to understand him instead of someone who is far away that there is no effect on life. It may have to let go. Don't worry too much.

...

All of these acceptance makes us lighter. It's accepting the truth in many dimensions.

One, nobody likes us all
Two, we don't like anyone.
Three, we can't get everyone to like
Four, we can't understand everyone
Five, admit that we can't handle everything and everyone.

" Accept " and " release "

No need to " all " but " some " or " some " or even " some " is enough to make us live happily.

When I " accept " I will see that I am suffering because I want " all "

"let go" some time

Let go of "suffering"

Clear the place to "happiness" from reducing expectations.Translated

---